Zaterdag 21 januari - Chiang Mai

Helaas, alweer onze laatste dag in Chiang Mai. Vanuit Nederland hebben we twee weken geleden contact gehad met Josh. Josh is een Thaise man die veel toeristen (waaronder veel Nederlanders) rondrijdt in Chiang Mai. Hij schijnt goed Engels te kunnen, dus het leek ons een leuk idee dat hij ons ook mee zou nemen voor een dag. We hadden afgesproken dat we voor 21 januari zouden laten weten welk hotel we verbleven (omdat we dit ter plekke zouden regelen en niet wilde boeken). De dag dat hij ons rond zou rijden zou dan zondag 22 januari zijn. Omdat wij 20 januari een mail hebben gestuurd en niks meer van hem vernomen hebben, zijn we vanmorgen zelf op pad gegaan om tempels te gaan bezoeken. We zijn naar de Wat Chedi Luang en de Wat Prah Singhum geweest. Ze zagen er wederom weer mooi uit, maar we zijn inmiddels wel een beetje klaar met al die tempels (lees: tempelmoe).

Rond 15.00 uur hielden we het voor gezien en hebben we een meneer met een tuktuk aangesproken om ons bij het hotel af te zetten. Onze tactiek met taxi's aanspreken hebben we een beetje bijgesteld. Voorheen zeiden we waar we naartoe moesten en vroegen we hoe veel dat kostte. Inmiddels zijn we erachter dat we dan nog meer voor de gek gehouden worden. Nu zeggen we waar we naartoe willen met daarbij een prijs. We zullen alsnog wel teveel betalen, gezien we er met al onze bagage en witte huidskleur behoorlijk toeristisch uit zien. Maar ach, het kost nog geen drol hier.

Maar oh wat is zo'n rit met een tuktuk gaaf zeg! Beetje touren door een veel te drukke stad, waar het krioelt van de scooters, trucks en tuktuks. Er wordt wel weinig getoeterd, dat hadden we eigenlijk veel meer verwacht. Maar aan alle chauffeurs te zien is die chaos in het verkeer hier de normaalste zaak van de wereld want iedereen haalt elkaar van alle kanten in en propt zijn voertuig overal tussen. Verkeersregels, wat zijn dat!? Bizar. Wij houden het voor nu bij taxi's en tuktuks, want scooter rijden zien wij hier niet zitten!

Zondag 22 januari - Chiang Mai - Pai

NEE! Veel te vroeg; wekker ging om 06.15 uur. We hadden met de eigenaar afgesproken dat we om 07.00 uur weggebracht zouden worden naar Aya Service in Chiang Mai. Dit is het scooterbedrijf waar we de scooters wilden gaan huren om mee naar Pai te rijden.

Eenmaal aangekomen bij het bedrijf, bleek dat we niet de enige waren met dit idee. Nog 3 andere Nederlanders waren net aan de beurt met het in orde maken van de papieren. Rens en ik hadden ons voorgenomen om niks te verwachten, dan kon alles alleen maar meevallen. We hadden namelijk gehoord en gelezen dat het er nog al rommelig aan toe kan gaan. Na zo'n 20 minuten wachten, konden we aan de balie komen zitten (op een afgezaagde boomstam) en vroegen ze om onze paspoorten waarna zij een kopie maakte. Even een schets van hoe het er daar aan toe ging: er lagen zo'n 6 telefoons op het bureau die allemaal wel een keer afgingen. De vrouw die ons hielp, probeerde alle telefoontjes te beantwoorden en de administratie van ons af te handelen (wat een chaos). Bij het uitkiezen van de scooters liep er een meneer mee, die een soort fruitschaal bij zich had vol met allemaal scooter sleutels: nu nog de goede sleutel bij de goede scooter zien te vinden. Na wat keren tot 10 geteld te hebben, konden we vertrekken richting Pai!

Eerst nog even tanken bij het dichtstbijzijnde benzinestation. We gooiden beide tanken vol en moesten 160 baht afrekenen (omgerekend ongeveer 3 euro), wat een lacher! Het is hier wel even wennen met scooter rijden, gezien ze hier aan de linkerkant van de weg rijden, dat voelt heel tegenstrijdig! Met behulp van de offline navigatie app Maps.me zijn we gelukkig de drukke stad uitgekomen.

Het eerste stuk van de route was eigenlijk alleen maar rechtdoor rijden. We hielden de borden Mea Rim aan op weg 107, al snel stond Pai op de borden en volgden we route 1095. Een soort route 66 maar dan anders. De tweede helft van de route verliep iets anders dan de eerste helft. We zagen op een gegeven moment een bordje met 'waterfall' langs de weg. Rens reed op dat moment voorop en ik toeterde twee keer, wat ervoor zorgde dat Rens stopte. Dit moet ik denk ik even uitleggen: omdat trucks of busjes soms een keer toeteren naar scooters is het lastig te onderscheiden wanneer we naar elkaar toeteren. Dus we hadden afgesproken dat als we iets zagen waar we naartoe wilde dat we dan twee keer zouden toeteren, en als je accuut moest stoppen voor nood dan zouden we 3 keer toeteren (of gewoon keihard gillen als we niet meer konden toeteren haha!). We sloegen dus linksaf en moesten meteen een flinke klim maken over een slecht geasfalteerde weg. Onze scooters hadden 110 pk, dus we kwamen gelukkig wel boven. Het omhoog gaan hadden we gehad, tot we ineens een heel eind naar beneden moesten. Alsof je voorin een achtbaan zit, helemaal naar het hoogste puntje gaat, en vervolgens wordt losgelaten om de afdaling te maken. MIJN HEMEL wat was dit stijl zeg! De remmen van de scooters hadden moeite om deze snelheid binnen de perken te houden. De toon was gezet; dit zou een pittige rit gaan worden straks door de bergen!

Bij de waterval moesten we een kaartje kopen (80 baht totaal), we zette onze scooters weg en zijn de trappen op gelopen richting de waterval. Tijdens de klim kwamen we een hoop mensen tegen die al bij de waterval geweest waren. Wij kwamen bij de waterval, en er was verder helemaal niemand! Dit is echt genieten. Wat een prachtige omgeving, en die rust.... Dat waren we helemaal niet gewend na die dagen in het drukke Bangkok en Chiang Mai waar de uitlaatgassen je neusgaten in vliegen! We hebben dit natuurlijk even vastgelegd; Rens op de action cam en ik met de camera. Hierna zijn we weer de scooter op gestapt op de route naar Pai weer te hervatten.

Het asfalt is op de meeste plekken wel aardig, maar op sommige stukken kom je veel gaten en hobbels tegen. We moesten dus goed vooruit kijken, want je vloog zo de lucht in als je niet uit keek.

Oh, dat heb ik nog niet eens gezegd. De scooters konden zo'n 90 km per uur (sorry mama's!), dus op de rechte stukken konden we even flink het gas opendraaien. In de bochten waren we wel wat voorzichtiger, de bordjes met 15km zullen er niet voor niks staan dachten we. Inderdaad, bizar. Sommige bochten heb ik wel met samengeknepen billen gemaakt hoor. Het was zo lastig inschatten. Er stonden veel borden met pijlen, om de richting van de bochten aan te geven. Maar hoe scherp de bochten zouden zijn dat was altijd maar afwachten.

Toen we net in de bergen waren, en nog zo'n 71 km moesten rijden, stopten we even langs de weg. Na de stop wilde we wegrijden en startte Rens zijn scooter niet. NEEEEEEEEEEEE! Stonden we daar, midden op een berg, natuurlijk net na een bocht, en geen bereik op de telefoons. Wat nu!? We probeerden allebei rustig te blijven, maar ik zag ons al staan: eind van de middag nog daar en het gaat schemeren. Terwijl Rens tevergeefs aan het proberen was om dat rotding aan de praat te krijgen met de kickstart, probeerde ik een busje te laten stoppen zodat iemand ons kon helpen. Op de weg naar Pai kwamen we weinig verkeer tegen, dus het duurde even voor er weer wat voorbij kwam. Het tweede busje stopte; pfoeh, dat voelde al als een kleine opluchting. Nu nog zorgen dat dat ding het weer doet. De man achter het stuur probeerde het scooterbedrijf te bellen, de andere man liep met Rens mee naar zijn scooter. De man haalt de scooter van zijn standaard en start de scooter. Serieus!? Hij schiet keihard in de lach, en wij met hem. Zijn we echt zoooooo dom? Blijkbaar heeft deze scooter en beveiliging dat als de standaard uitgeklapt staat, dat je de scooter niet gestart krijgt. Nou goed, achteraf kunnen we er om lachen laten we het daar maar bij houden.

Onderweg zijn we nog een aantal keer gestopt bij mooie view points om wat te drinken en foto's te maken. Na 130 km kwamen we dan eindelijk aan op de plaats van bestemming: PAI!

Eerst langs het scooterbedrijf om onze backpacks op de halen. Deze zouden per minivan van Chiang Mai naar Pai gebracht worden. Het was dus nog wel even spannend of dat allemaal goed zou zijn gegaan. Gelukkig, we zagen ze meteen staan en hebben ze meegenomen. Bepakt en bezakt op de scooter richting het hotel.

We hebben hier een kamer met een zitje aan de achterkant, die meteen grenst aan het zwembad. Erg vervelend...

Tot de volgende blog!

Rens en Dominique

Ps: Foto's volgen nog!