Zaterdag 28 januari - Ko Samed

Helaas hadden we gisteren bij het zwembad wat last van geluidsoverlast. Kennelijk waren ze op het resort bezig met renoveren, en waren deze dag de huisjes rondom het zwembad aan de beurt. Ter compensatie konden we gebruik maken van het zwembad in een nabij gelegen resort, maar hier hebben we geen gebruik van gemaakt. We zijn lekker op het strand gaan liggen en eind van de middag waren ze bij het zwembad klaar en hebben we daar de laatste zonuren versleten.

Omdat we meer wilden zien van het eiland, en ons hotel wat afgelegen van het dorpje lag, hebben we vandaag een scooter gehuurd. We zijn het eiland over gereden. Zo groot is het eiland niet, we hebben van horen zeggen dat het ongeveer 3 bij 7 kilometer groot is. Er zijn ook maar 2 wegen: 1 weg heen, en 1 weg terug. Verdwalen zou dus niet lukken. Als allereerst zijn we naar het zuidelijkste puntje van het eiland gegaan, Ao Klang. Hier viel het wat ons betreft een beetje tegen dus zijn terug naar het dorpje gereden, wat ongeveer op de helft van de route ligt. Hier hebben we snorkels gekocht en zijn naar de baai Ao Phao gereden, waar we de rest van de middag gebleven zijn. Bovenaan de berg moesten we onze scooters parkeren, en we vervolgden onze weg te voet naar beneden richting de prachtige baai met wit zand en azuurblauwe zee. Wouw! In 1 woord: WOUW! Echt druk was het hier niet, dus ideaal om onze snorkels eens uit te proberen. We liepen de zee in en zagen de gekleurde vissen al naast ons zwemmen. Ik kon niet wachten om ze onder water te bekijken! Ik zette mijn duikbril op en zwom meteen richting de rots die links naast ons gelegen was. Enthousiast kwam ik na een tijdje boven om te roepen wat voor moois hier allemaal onder water te vinden was. Ik zag dat ik al een eind was afgedreven, en dat Rens druk gebaren maakte die er op leken alsof het niet helemaal lukte. Bleek bij het opzetten van de duikbril dat hij telkens los schoot. We hebben geruild van duikbril en dit leek te werken; weer een vrolijke Rens, dus ik was ook gelukkig!
Met de action cam hebben we geprobeerd om het op video vast te leggen, maar of dit gelukt is dat weten we nog niet.
Omdat we vanavond de zonsondergang wilden filmen, zijn we eind van de middag richting het hotel gereden om ons om te kleden en het statief voor de camera en die voor de action cam te halen. We zijn naar het hoogste viewpoint van het eiland gereden, zette onze camera's klaar voor de zonsondergang en hebben genoten van een lekker koud Thais Chang biertje: proost!

Zondag 29 januari - Ko Samed/Bangkok/Ao Nang (Krabi)

We hebben vakantie, maar vanmorgen moesten we wederom weer vroeg ons bed uit. Tassen waren grotendeels al ingepakt, alleen nog de laatste dingetjes erin, even ontbijten en dan met de taxi richting de pier waar we om 08.00 uur met de boot richting de pier op het vaste land (Ban Phe in Rayong) zouden varen. Wanneer er 08.00 uur gezegd wordt hier, kun je er gerust een half uur bij optellen, want op tijd zijn lijken ze hier niet te letten.

Bij de pier hebben we geregeld dat een minivan ons op zou komen halen waarmee we naar Bangkok zouden gaan. Om 09.30 uur vertrok de bus. De rit zou 3 uur duren, volgens andere backpackers. Eenmaal in de bus tikten we op onze telefoon de route in naar Bangkok, en kwam er in beeld dat de rit 6 uur zou duren. Shit, dat was niet de bedoeling! Om 16.30 uur hadden we een vlucht geboekt, dus door om 08.00 uur te vertrekken dachten wij ruim om tijd te zijn zodat we op het vliegveld nog even wat konden eten en onze telefoons op konden laden. We probeerden ons niet al te druk te maken, de andere backpackers praatten toch uit ervaring?!! Toch merkten we dat we ons niet helemaal om ons gemak voelden. Na een uur stopten we ergens langs de highway bij een 7/11 winkeltje waar we even 10 minuten rust hadden. Toen we het winkeltje uit kwamen lopen, zagen we de bus nergens meer staan, en onze backpacks lagen achterin die bus! We keken druk om ons heen en zagen toen vanuit de verte de buschauffeur op zijn dooie gemakkie aan komen lopen alsof er niks aan de hand was. Nee hoor meneer, we dachten alleen dat we al onze spullen kwijt waren en we ergens in de middle of nowhere stonden zonder bereik op onze telefoon. Dat was de eerste opluchting, we konden weer verder. Na een tijdje kwamen we ineens langs een verkeersbord: Bangkok 100 km. Pfiew! Tweede opluchting, we gaan het vliegtuig gewoon halen.

We reden de drukke stad Bangkok binnen en kwamen aan bij het busstation Ekkamai. Vanuit hier zijn we gelopen naar het treinstation, waar we de skytrain pakte naar het eindstation Mo Chit. Het laatste stukje richting de AirPort Don Muang zouden we met een taxi of bus af moeten leggen. Omdat we er al een hele reis op hadden zitten, hadden we ons voorgenomen om gewoon een taxi te pakken die ons rechtstreeks af zou zetten op het vliegveld. Beneden langs de weg aangekomen, zien we ineens een stadsbus langs de stoep stoppen met daarop A1. Bij het verlaten van het treinstation had ik gezien dat de bus A1 langs het vliegveld zou komen. We stapten in en vroegen nog gauw aan de chauffeur of hij langs het vliegveld gaat. De chauffeur, die er met zijn gerimpelde gezicht oud uit zag, knikte ja en maakte een gebaar met zijn handen dat we snel moesten gaan zitten. Na 2 stops kwamen we aan bij de luchthaven.

Het reizen met het vliegtuig valt ons echt heel erg mee. Omdat we de binnenlandse vluchten telkens met Skyscanner via onze telefoons boeken, hebben we geen boardingpasses. Soms komt het ook voor dat we niet van tevoren in kunnen checken. Voor we aan deze reis begonnen, hadden we echt geen idee hoe we dit moesten gaan doen. Maar eigenlijk spreekt alles wel voor zich. Als we aankomen op een vliegveld, zorgen we er eerst voor dat we de flightbags om de backpacks doen. Dit is een soort hoes, die met ritsen dicht gaat en die we met een slotje af kunnen sluiten. Zo kan er met onze tassen niet meer gesjoemeld worden en hoeven we niet elke reis onze tassen te laten sealen. Als we dat gedaan hebben, leveren we onze bagage in bij de desbetreffende balie, we worden ingecheckt en we krijgen ook meteen de boardingpasses mee. Alleen nog door de paspoort controle en de douane en klaar. Dit is echt wel de meest snelle en gemakkelijke manier van reizen, en hoeft echt niet altijd duur te zijn! Zo zijn de meeste binnenlandse vluchten tussen de 20 en 50 euro per persoon inclusief bagage.

Hoe we vanaf het vliegveld in Krabi bij het hotel zouden komen, hadden we eigenlijk geen idee van. Omdat het de afgelopen keren allemaal best vanzelfsprekend ging, hebben we het op zijn beloop gelaten en zouden we daar wel kijken hoe we het wilden gaan doen. En ja hoor, zoals verwacht, we werden meteen aangesproken waar we naartoe moesten et voilà: geregeld! We stapten een soort oude schoolbus in, onze tassen werden op een grote hoop gegooid en de bus begon te rijden. Na een klein uur werden we afgezet bij het hotel.

Toen we uitgestapt waren keken we elkaar aan en schoten in de lach. We hebben geen idee hoe we dit allemaal hebben gedaan, maar het is ons WEER gelukt! Jaja, het lijkt erop dat we deze relatietest gaan doorstaan!

We hadden dit hotel twee dagen geleden, toen we nog op Ko Samed verbleven, geboekt voor 2 nachten. We wilde eigenlijk 3 nachten doen, omdat we 's avond aan kwamen en dus al een hele dag kwijt zouden zijn. We besloten bij de receptie te vragen of het mogelijk was om een extra nacht te boeken. Dit was geen probleem. We konden kiezen: twee nachten in de geboekte kamer en dan voor 1 nacht naar een andere, of meteen naar een andere en daar 3 nachten verblijven. We vroegen na of het andere huisje dezelfde type kamer had als die we geboekt hadden, en of het dezelfde prijs is. De mevrouw achter de balie bevestigde dit, waarna wij besloten om meteen naar het andere huisje te gaan. We betaalde voor 3 nachten en gingen naar het huisje.

Bij binnenkomst zag het huisje er heel klinisch uit. Het had witte betonnen muren, het had weinig ramen, het rook er muf en de badkamer zag zwart van alle dode vliegjes die er lagen. Nu zitten we midden in de jungle, dus je moet sommige dingen ook wel door de vingers zien, maar dit was totaal niet wat we geboekt hadden.

We hadden een luxe huisje geboekt, wat helemaal van hout is en op palen staat. Ook de binnenkant zou helemaal van hout zijn en de badkamer zou er ook een stuk luxer uit zien. We besloten terug te lopen naar de receptie en hier iets van te zeggen. De mevrouw zag ons aan komen lopen en liep wat zenuwachtig achter de balie heen en weer. We vertelden onze bevindingen, waarna de mevrouw zei dat ze gezegd had dat het een ander soort huisje was. Wees gewoon eerlijk mevrouw, je hebt ons voor de gek gehouden en wij zijn er in getrapt. Na zo'n lange dag reizen, is dit niet waar je op zit te wachten. We besloten alsnog naar ons geboekte huisje te gaan en maar 2 nachten hier te blijven. We kregen het geld terug van de derde nacht, en gingen naar het andere huisje om te gaan slapen. Nou ja, slapen? We zitten midden in de jungle en we horen allerlei geluiden die we niet thuis kunnen brengen. Voor we probeerden te slapen, hebben we eerst het hele huisje nagekeken of er geen enge beesten te vinden waren. Gelukkig, op een paar vliegen en een wesp na was er niks te vinden. We vonden het wel een prettig idee om de klamboe op te hangen, gezien we in die korte tijd al een aantal keer geprikt waren. We waren versleten. Nu konden we eindelijk gaan slapen.

Maandag 30 januari - Ao Nang(Krabi)

De klamboe heeft geholpen, we hebben geen muggenbulten erbij gekregen. Rens heeft slecht geslapen, hij hoorde geluiden alsof er een beest het raam open wilde maken. Ik heb dat gelukkig niet gehoord, anders denk ik niet dat ik de tweede nacht zou zijn gebleven. Wel werd ik vroeg wakker van de moskee. Er klonk een gebed door de speakers (die door heel de stad schijnen te hangen), die echt wel een aantal minuten aanhield. Ach, we moesten er toch om 06.30 uur weer uit. Vandaag zijn we met een longtailboot naar Railey Beach en Phra Nang Beach geweest. Dit schijnen de twee mooiste strandjes te zijn in de wereld. Geen idee of dat zou zou zijn, maar we wilde vroeg gaan zodat er nog niet zoveel toeristen op het strand lagen. We moesten even 10 minuten wachten tot er genoeg mensen waren om de boot mee te vullen, voor we naar Railey Beach vertrokken. De overtocht duurde zo'n 15 minuten, maar voor ons gevoel waren dat er slechts 5. We keken onze ogen uit. De kleurencombinaties van de blauw/groene zee, de bruine rotsen en de blauwe lucht zorgde voor de nodige ooohhh's en aaaahhhh's. Ook de Nikon en Sony (onze camera's) waren drukbezet vandaag.

We hebben hier eerst veel foto's en video's gemaakt en hebben toen een plekje op het strand gezocht waar we de rest van de middag hebben doorgebracht. Het zand is hier heerlijk zacht, en is niet te vergelijken met de grove zandkorrels uit Nederland. Het water was ook alles behalve koud, en super helder. Helaas zagen we hier geen vissen toen we het water in stapten. Maar toen we met een ander bootje naar Phra Nang Beach gingen, hebben we daar wel vissen gespot langs de grote rots die daar in het water lag. Kleine gestreepte visjes, maar ook zwarte met grote ogen, en hele lange smalle vissen met een lange snuit. Helaas liet het koraal te wensen over.

'S avonds zijn we met de pendelbus van het hotel weer naar het stadje gereden om wat te eten. We zijn over de boulevard langs de souvenir winkeltjes gelopen. We merken wel dat we nu in een ander gedeelte van Thailand zitten. Het is erg toeristisch en de mensen zijn minder behulpzaam en vriendelijk als in het noordelijke gedeelte van Thailand. De sfeer is anders, het komt allemaal een beetje op ons af. We zijn de rust gewend, en de mensen die je niet aanspreken bij elk winkeltje of je iets van ze wil kopen. Hier spreekt iedere winkelier je aan en komt er meteen iemand bij je staan als je net iets te lang naar een flyer kijkt van een activiteit in de buurt. We komen hier graag om de mooie plekjes te bekijken, maar voor de rest proberen we ons maar een beetje af te sluiten van de drukte om ons heen. We gaan morgen weer weg, dus kunnen we dit achter ons laten.

Op elke hoek van de straat is wel een tourist information winkeltje te vinden. Hier kun je alles boeken; van boottocht tot ziplinen, van olifantenkampen tot het bezoeken van watervallen. Bij zo'n tentje hebben we voor morgen twee boottickets gekocht naar Ko Phi Phi. We weten dat dit eiland wederom toeristisch zal zijn, maar we zijn er nu toch in de buurt en willen het wel gezien hebben. We zullen morgen om 08.00 uur opgehaald worden bij ons hotel, en met een busje naar de pier in Krabi gebracht worden waar de boot naar Ko Phi Phi zal vertrekken.

Bij terugkomst in het huisje, zag Rens ineens een kikker in de badkamer zitten. Er blijken bij de ramen en deuren kieren te zitten van bijna een cm, waar deze dus door naar binnen is gekomen. Als twee helden op sokken hebben we geprobeerd om een glas over de kikker heen te zetten zodat we hem weer naar buiten konden gooien. We waren alleen even vergeten dat kikkers ook konden springen. Dit gebeurde dus ook. Ik rende meteen de badkamer uit, hier moet ik niks van hebben. De kikker zat nu in de badkuip. Ik heb mijn toiletspullen gepakt en besloot die badkamer niet meer in te gaan. Rens deed hetzelfde en we hebbende deur gebarricadeerd met tissues zodat er geen enkel kiertje meer te zien was tussen de badkamer en de rest van het huisje. Hèhè, nu lekker slapen, morgen vroeg weer op.

Lieve groetjes,

Rens & Dominique

P.S. Foto's worden geüpload op de voor jullie welbekende plek